.

หลังจากจบงานแล้ว ได้บังเอิญเจอเจ้านาย ท่านกวักมือเรียกและพูดว่าคุณเยี่ยมมาก และเจ้านายเบอร์ 1 พูดกับผมว่าคุณเตรียมตัวมาดีเก่งมาก วันนี้พูดได้น่าฟัง น่าประทับใจ เราก็ งง และก็ดีใจ หลังจากเข้าไปห้องทำงาน มีน้าคนนึงตำแหน่งคนงาน พูดกับ เจ้านายว่า วันนี้ผมฟังคุณณัฐพูด เป็นพิธีกรที่เก่งมาก อักขระ วรรคตอน น้ำเสียงนุ่มชวนฟัง สบายหูมากๆ ครับ และเมื่อเจอเพื่อนๆ ทุกคนต่างบอกว่า มืออาชีพจริงๆ วันนี้เธอพูดได้ดีมาก 

ก็เลยเล่าให้พี่ฟังว่าการอ่านให้ใจและปากตรงกันสามารถนำมาใช้กับภาระกิจได้ นึกเสียดายฝึกมาตั้งนานไม่ได้ใช้เลยไม่งั้นรุ่งกว่านี้อีกเนอะ 

มหัศจรรย์จริงค่ะ ตรงที่จำเนื้อหาได้หมด ทั้งที่บางประโยคเป็นราชาศัพท์ ไม่ผิด ไม่ติดขัด และที่สำคัญบางประโยคเป็นภาษาอังกฤษที่เราไม่ถนัด และคิดว่าจะข้ามไป แต่ก็อ่านไปได้โดยยังไง เพราะ ดร.วิชัย และพี่ใหม่รู้ดีว่าอ่อนมากๆ ไม่ชอบด้วย

พระอาจารย์ 

เยี่ยมสุด ๆ คุณNut ขออนุโมทนาในธรรมทาน ประสบการณ์ ผลการปฏิบัติ อันเปรียบเสมือนกุญแจไขความคับข้องใจในปัญหา และการปฏิบัติอันไม่ก้าวหน้าของสาธุชนผู้ใฝ่ปฏิบัติหลายท่าน ให้รู้แนวทางและความสำคัญในขั้นตอนของการปฏิบัติ ความสำคัญปาก(วจีสังขาร) ตรงกันกับใจ(มโนสังขาร) นั้นมีอานุภาพเพียงใด ด้วยกุศลแห่งธรรมทานนี้จงส่งผลให้สิ่งปรารถนาทั้งปวงอันเป็นกุศล จงสัมฤทธิผลดั่งอธิษฐานทุกประการเทอญ สาธุุ

คุณอ้อย

กราบนมัสการค่ะ พระอาจารย์ ขออธิบายเรื่องลมนิ่งค่ะ ขณะเดินประคำและนั่งสมาธิโดยสายตามองไปที่ตัว"โม"หายใจเข้านึกภาพ"โม"เข้าไปตามฐานนิยมจนถึงปถวีธาตุระยะเวลาได้1อักษรแล้วตั้งลมไว้ได้1อักษรโดยที่ยังเห็นภาพ"โม"อยู่และได้ยินเสียงนั้นจากปถวีธาตุพร้อมกันด้วยแล้วค่อยๆปล่อยลมช้าๆพร้อมนึกภาพ"โม"ผ่านตามฐานนิยมอาโป เตโช วาโยแล้วผ่านปลายจมูกเป็นอากาศออกไป แรกๆลมอัสสาสะปัสสาสะสั้นยาวไม่เท่ากันแต่พอเดินลมไปเรื่อยๆก็เริ่มเท่ากันทั้งสามระยะเข้า ตั้งอยู่และออกรู้สึกตัวว่าลมนิ่งสบายสว่างไสวอยู่20นาทีได้แล้ววันนี้ก็รู้สึกสดชื่นมีความสุขไปทั้งวันทำอะไรก็โชคดีไปหมดติดต่อเจรจาต่อรองราคางานสำเร็จโดยง่ายไปหมดค่ะ

ไม่ทราบที่ปฏิบัตินี้ถูกต้องหรือไม่คะพระอาจารย์

พระอาจารย์ 

เจริญพรคุณAoysoi อาการที่เกิดขึ้นนี้ ในปฏิสัมภิทามรรคเรียกว่า "กายปสฺสสฺทิ" กายใน+ปัสสาสะ+อัสสาสะ=เสมอกัน โดยภาษานักปฏิบัติเรียกว่า "อินทรีย์เสมอกัน" เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ยากมาก บางท่านปฏิบัติ20ปี ยังไปไม่ถึงตรงนี้เลย แสดงว่าคุณAoysoi ต้องทำบุญเก่าสะสมไว้เยอะมากๆ คือเคยปฏบัติมาในชาติที่แล้วมาก เหมือนคนเล่นกล้ามแม้จะไม่เล่น10ปี กลับมาเล่นก็กล้ามขึ้น เร็วกว่าคนเริ่มหัดเล่นกล้ามใหม่ ๆ

กรณีของคุณAoysoi สร้างบุพเพกตปุญตามามาก เหมือนเกิดอยู่บนยอดเขา เอื้อมมือนิดเดียวก็แทบจะหยิบดวงดาว ดังนั้นต่อจากตรงนี้ให้ "ระลึกอารมณ์ที่เกิดขึ้นนี้ให้ได้" หากจำไม่ได้ให้ทำซ้ำให้จำได้ ทั้งยืนเดิน นั่งนอน ทำได้แล้ว ให้บอกมา จะได้ต่อขั้นตอนปฏิบัติ สำคัญมาก เจริญพร

ขอ นุโมทนาในมหากุศล กับคุณAoysoi  ที่ได้ถึงขั้นกายปัสสัทธิ ให้ใช้อารมณ์นี้กล่าวถวายชีวิตเป็นพุทธบูชา แล้วจะเห็นความเปลี่ยนแปลงของชีวิต ธุรกิจ ใน 3-7วัน โดยเทวตานุภาพที่อนุโมทนาบุญด้วย อย่าลืมขอบคุณเทวดา....ยาเทวตา ทุกครั้งหลังทำสมาธิ ขอให้เจริญในธรรม สมปรารถนาสำเร็จในการปฏิบัติและปราถนาทุกประการเทอญ. เจริญพร

บารมี 10 ทัศน์

จากที่ ท่าน ดร กมลเนตร นำธรรมทานมาลง มีดังต่อไปนี้

การทำบุญคืออะไร

*********************************

จุดที่ต้องการเสริม และบอกกล่าวให้ชาวพุทธทั่วไปทราบ ไม่ใช่เฉพาะในLine ตรงนี้ คือความเข้าใจให้ถูกต้องของความแตกต่างระหว่าง "ดี" กับ "บุญ" 

ความจริงได้เคยกล่าวถึงความแตกต่างระหว่าง "ดี" กับ "บุญ" ไปแล้ว แต่ไม่เคยเขียนให้เป็นลายลักษณ์อักษร ก็ถือโอกาสบรรยายให้เป็นบรรทัดฐาน สำหรับพุทธศาสนิกชนได้มีความเข้าใจถูกต้องถ่องแท้ตลอดไป

"ความดี" กับ "บุญ" นั้นต่างกันโดยสิ้นเชิง เปรียบเหมือนสัตว์ร่วมโลก แต่คนละสเปซี่ เหมือนแมวกับช้าง ต่างมีสี่ขา แต่ว่าแมวกับช้างต่างสายพันธุ์เชื่อมกันไม่ติด จะขอกล่าวถึง "ดี" ก่อน

"ดี" คือ สิ่งที่กำหนดเป็นพฤติกรรม หรือ การกระทำที่ยกระดับ "สัตว์ที่ยืนสองขา พูดภาษา และมีพฤติกรรมเหมือนมนุษย์ได้ แต่ไม่รู้จักแยกแยะ สร้างประโยชน์ให้แก่สัตว์อื่นได้ เอาแต่ประโยชน์ตน อย่างที่เราเห็นสัตว์แย่งลูกของมันกิน หรือ กินลูกของมัน เป็นต้น"

"ดี" เป็นการกระทำที่ยกระดับ "สัตว์ที่รู้จักเอื้อเฟื้อให้แก่ผู้อื่น ให้แก่สังคม" (แต่พฤติกรรมนั้น ไม่ได้หมายความว่า สังคมนั้นจะต้องเป็นสังคมมวลรวม อาจจะเป็นโจรเห็นใจโจร ยกขาหน้าโหวตให้กฏหมายผ่านโดยมติพรรค ก็เรียกว่า "ดี" เหมือนกัน) การรู้จักแยกแยะ และเอื้อประโยชน์(ซูเอี๋ย เกี่ยเซี๊ยะ) แก่พรรคพวก เพื่อนฝูง หรือ เพื่อนบ้าน(ทั้ง ๆ ที่ทำมาหากินผิดกฏหมาย) อย่างนี้ก็เรียกว่า "ดี" 

"ดี" ตัดสินโดยกฏหมาย ที่กำหนดพฤติกรรม และ วิจารณญาณ(ความเห็นของตน ซึ่งบางครั้งก็ผิดชนิด 180องศา) คนที่ตัดสินว่าใครดีเลวคือ "ผู้พิพากษา" ผู้ที่เสนอว่า ใครควรดีหรือเลว คือ "อัยการ" โดยนำเสนอ "ข้อเท็จ" ก่อน แล้วตามด้วย "จริง" ถ้าศาลเชื่อ"ข้อเท็จ" แม้ว่าเรื่องนั้นจะไม่จริง หรือ จำเลยไม่สามารถแก้ต่าง "ข้อเท็จ" ได้ ทั้ง ๆ ที่มี "ข้อจริง" จำเลยนั้นก็ไม่ใช่ "คนดี" กลายเป็นคนเลว เข้าไปอยู่ในคุก สรุปรวมว่า "คนดี คือ คนอยู่นอกคุก" ผู้ชี้ให้ "ดี-เลว" คือ คำพิพากษา 

ในพระไตรปิฏก คำว่า "ดี" ไม่มี พระพุทธองค์ทรงสั่งสอนเพื่อให้ "มนุษย์" ไม่ใช่ "คน" ไปพระนิพพาน เพราะ "คน" รู้เพียงแค่ดี ยกตัวอย่างเช่น นาย ก. ไปค้ายาบ้าได้เงินมาเป็นพันล้าน ขับรถผ่านวัดคิดอยากจะให้สังคมรับรู้ว่าตนเป็นคนใจบุญสุนทานกับเขาบ้าง ก็เอา "เงินค้ายาบ้า ไปทำเป็นผ้าป่า" และขอให้เจ้าอาวาสออกใบอนุโมทนาให้ วัดก็ออก "ใบอนุโมทนา ระบุจำนวนเงินที่ทำบุญให้" พ่อค้ายาบ้าก็เอาใบอนุโมทนานี้ไปขยายใหญ่ใส่กรอบ ติดไว้ทั้งที่บ้าน และที่ทำงาน เพื่อประกาศให้คนรู้ว่าตัวเอง "ทำบุญ" อย่างนี้เยอะ ถามตรงนี้ว่า "ใบอนุโมทนา คือ เครื่องหมายของการทำดี หรือ ? "..... " ดี " คือการยกระดับ สัตว์ที่ยืนสองขา พูดภาษามนุษย์ได้ และรู้จักแยกประโยชน์ตน ประโยชน์สังคม บำเพ็ญตนเป็นประโยชน์แก่คนหมู่ใหญ่ จนเป็น วิสัย สันดาน ก็จะถูกยกระดับขึ้นเป็น "มนุษย์" สามารถฟังธรรม เข้าสู่การปฏิบัติสมาธิได้ 

คำว่า "ดี" หรือ "การทำดี" มีในทุกศาสนา จึงมีคำพูดว่า "ทุกศาสนาดีเหมือนกันหมด" อันนี้ถูก แต่พูดไม่หมด เพราะหากพูดให้หมดถ้อยกระทงความต้องบอกว่า "ทุกศาสนาสอนให้คนไปสวรรค์ ยกเว้นพระพุทธศาสนาเท่านั้นที่สอนให้คนไปนิพพาน" และ " ทุกศาสนาสอนให้คนทำดี มีแต่พระพุทธศาสนาเท่านั้นที่สอนให้คนทำบุญ"  และ "วิธีทำดีมีในทุกศาสนา มีแต่พระพุทธศาสนาเท่านั้นทืี่มีวิธีทำบุญ" นี้คือความจริงแท้

คนทั่วไป แม้ในปัจจุบัน ไม่อาจแยกแยะถ้อยคำที่ได้ จึงไม่ทราบความแตกต่าง "ทำดี ไปได้แค่สวรรค์  ทุกศาสนาจึงไม่มีการพูดถึงนิพพาน ยกเว้นศาสนาพุทธ เพราะเป็นศาสนาเดียวที่ รู้วิธีทำบุญ"  

"บุญ" สำเร็จด้วย "ใจ" ผู้ที่จะทำบุญได้ต้องเป็น "มนุษย์" ไม่ใช่เป็นแค่คน เพราะคนทั่วไปแบ่งเป็น ๓ ระดับ คือ ระดับล่างสุด พวกไม่รู้ดีรู้ชั่วเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัวเรียกว่า "ทุรชน"  ระดับกลาง รู้จักแยกแยะดีแยกชั่วรู้จักบำเพ็ญตนเป็นประโยชน์แก่สังคมส่วนรวม นี้เรียกว่า "ปุถุชน"  จัดว่าเป็น "มนุษย์" ได้แล้ว เมื่อเข้าสู่การปฏิบัติ ถึงพร้อมด้วย กาย วาจา ใจ การกระทำนั้นแหละเรียกว่า "บุญ"

ซึ่งการ "ทำดี" ไม่ต้องฝึกปฏิบัติให้ถึงพร้อมด้วย กาย วาจา ใจ เช่นไปบริจาคเงินให้คนตาบอด หูหนวก หรือ โรงพยาบาล ฯลฯ ซึ่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำแล้วได้อะไร และวิธีทำให้กาย วาจา ใจ ถึงพร้อมนั้นทำอย่างไร ไม่ว่าเขา หรือ คุณ จะบริจาค(เรียกปลอบใจตัวเองว่า "ทำบุญ") สักกี่พันล้าน ก็ไม่ได้บุญ แม้จะเป็นสิ่งที่ "อุทิศ" ซึ่งเรียกว่า "ทาน" ก็ไม่สำเร็จ ถ้าไม่ถึงพร้อมด้วย กาย วาจา "ใจ" ก็จะได้แค่ "ทำดี" เป็นคนดีที่สังคมยกย่อง เมื่อสิ้นอายุละสังขาร ก็ไปเกิดเป็นเทวดา..และตอนนั้นแหละจะรู้ว่า "ตัวเองไม่ได้ทำบุญ..."จึงต้องมาคอยอนุโมทนาบุญ ...ผู้ปฏิบัติสติปัฏฐาน-ปฏิสัมภิทามรรค และเมื่อเทพยดานั้นสิ้นอายุขัยแห่งเทวดา ก็ต้องลงมาเป็นมนุษย์ปฏิบัติให้กาย วาจา ใจ ถึงพร้อมเพื่อก้าวไปสู่เส้นทาง "บุญ" 

สำหรับ "บุญ" นั้น คือ สิ่งที่ "มนุษย์" คือ คนที่พัฒนาแล้ว รู้จักแยกดีแยกเลว(ถ้ายังไม่รู้จักแยกคนดี-คนเลว ก็ไม่ต้องพูดถึงการปฏิบัติ=ไร้ผลโดยสิ้นเชิง) ก็จะรู้จัก "บุญ - บาป" และบุญจะสำเร็จได้ก็ด้วย "ใจ" ที่ถึงพร้อม และทุกสิ่งที่กระทำ ไม่ว่า ทาน ศีล ภาวนา ก็ต้องถึงพร้อมด้วย "ใจ" ดั่งพุทธพจน์ที่ตรัสไว้ว่า " มโนบุพฺพํ คมา ธมฺมา " สิ่งทั้งหลายสำเร็จได้ด้วยใจ"  การทำดี ไม่ต้องอาศัย "ใจถึงพร้อม" เป็นเพียงพฤติกรรม ที่ให้สังคมยกย่อง ยอมรับ เท่านั้น  ..... ความแตกต่างกัน จึงเป็นดั่งนี้....เจริญพร