.

คำสอนพระอาจารย์ ๗ เมษายน ๒๕๕๗

ขอความผาสุขสวัสดีจงมีแด่สาธุชนทุกท่าน ทาชิ เดเล

ในการให้ความหมาย และสื่อสาร เพื่อให้ผู้ที่มีกุศลศัทธา ตั้งใจที่จะศึกษาปฏิบัติเข้าใจ ในแต่ละยุคแต่ละสมัย การใช้ไวพจน์ วลี หรือ การเปรียบเทียบย่อมแตกต่างกันไป ในสมัยหนึ่งคนสมัยนั้นอาจจะเข้าใจ เมื่อเวลาผ่านไป คนอีกสมัยหนึ่งก็อาจจะไม่เข้าใจ เพราะนึกไม่ออก บอกไม่ถูก เพราะไม่เคยพบสิ่งที่ได้นำมาเปรียบเทียบนั้น ความมืดบอดดุจดั่งหลงอยู่ในถ้ำ ที่ล้อมรอบด้วยหุบเหว รอเวลาที่จะตกตายหายไปใสห้วงแห่งอวิชชา อยู่ทุกขณะ นี้คือสภาพอันเป็นอยู่ของผู้ต้องเรียนรู้ จากสิ่งพิมพ์ คำแปล และการสื่อความหมายจากผู้ที่เรียกตัวว่า "ผู้รู้ หรือ ปราชญ์ทางพุทธศาสนา" ในยุคปัจจุบัน

สิ่งที่ทำให้หลงทางอย่างยิ่ง คือ การให้ความหมายของคำว่า "อนัตตา(อนตฺตา" ว่า อนัตตา มาจากคำว่า น อตฺตา แปลว่า มิใช่ตน ไม่ได้แปลว่าไม่มีตัวตน.... 

     ซึ่งห่างไกลไปจากความมุ่งหมายแห่งพุทธประสงค์ ขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ว่า ".. ยํ โข ภิกฺขุ  อนตฺตนิยํ  ตตฺร  เต ฉนฺโท  ปหาตพฺโพ..ภิกษุทั้งหลาย ธรรมใดเป็นอนัตตา เธอควรละความพอใจในธรรมนั้นเสีย.. 

มิใช่ตนกับไม่มีตัวตนความหมายต่างกันมาก 

มิใช่ตนหรือมิใช่ตัวตนนั้น คือมีอยู่ แต่มีเพียงชั่วคราว เป็นสภาพว่างเปล่า เป็นสภาพที่หาเจ้าของไม่ได้ ไม่อยู่ในอำนาจของใครๆ

วรรคล่างต่อจากพุทธพจน์นั้น ก็เป็นข้อความเสริมจากผู้ที่ใคร ๆ เรียกว่าปราชญ์ทางพุทธศาสนา ที่ให้ความหมายและพยายามที่จะให้ความหมายของคำว่า "อนัตตา" ก็นั่นแหละ ยังไม่ใกล้กับ "อนัตตา" ที่พระพุทธองค์ทรงให้ภิกษุทั้งหลาย ละความพอใจในอนัตตาตรงนั้น

     คำถามที่ เราชาวพุทธต้องถอดรหัส "อนัตตา" ตรงนี้ให้ได้ว่า " อนัตตา มีอะไร ที่ทำให้ภิกษุพอใจ ถึงขนาดจะไม่ยอมไปนิพพาน ถึงขนาดพระพุทธองค์ทรงให้ละเสีย...!?  ตรงนี้แหละคือหัวใจ คือ จุดสำคัญของรหัส "อนัตตา" ที่เราคุยกันมาตลอดจนถึงภาคที่ ๔ นี้

ตรงนี้เราต้องเจาะลึกเข้าในในส่วนที่ว่า "อะไรทำให้พกาพหรมเกิดหลงผิด" ปรากฏใน พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๔ มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์ จูฬยมกวรรค พรหมนิมันตนิกสูตร  ว่าด้วยพกาพรหม มีทิฏฐิอันลามก ความโดยสรุปย่อ ว่า... พกาพรหมก็กล่าวพรหมสถานนั้นอย่างนั้นว่า 

 "....พรหมสถานนี้แล ไม่เกิด ไม่แก่ ไม่ตาย ไม่จุติ ไม่อุบัติ 

 และกล่าวเหตุเป็นที่ออกไปจากทุกข์อย่างยิ่งอื่นอันมีอยู่ว่า 

 เหตุเป็นที่ออกไปจากทุกข์ อย่างยิ่งอื่น ไม่มี...."

(อ่านรายละเอียด ได้บรรยายในตอนที่แล้ว)

" พรหมสถานที่นี้แล ไม่เกิด ไม่แก่ ไม่ตาย ไม่จุติ ไม่อุบัติ..." ตรงนี้แหละคือตัวถอดรหัส ความหมายที่แท้จริงของคำว่า "อนัตตา"

เราก็จะต้องถอดรหัสกันต่อไปว่า อะไร และ ทำไม เหตุผลใดที่ทำให้ พกาพหรม คิดเช่นนั้น ตอบง่าย ๆ ไม่ต้องคิดนาน คือ...

พรหมเป็นเทพชั้นที่มีอายุยืนยาวที่สุด คือ สุดที่จะนับ ขนาดพกาพหรมเป็นพรหมเทพมาตั้งแต่ก่อนพระพุทธเจ้ากุกุสันโธ ที่สำคัญคือไม่มีกามตัณหา สรุปตรงนี้ง่าย ๆ สภาวะของพรหม "มีสภาพยืนยาวเกินกว่าจะนับได้ เรียกว่า "อนันต์" จำคำนี้ไว้ให้ดี

เมื่อเอาคำว่า "อนันต์" รวมควบกับคำว่า "อัตตา แปลว่า ตัวตน" จะได้คำศัพท์ใหม่ว่า "อนัตตา อ่านว่า อะ นัด ตา" แปลความหมายโดยรวมว่า "มีตัวตนอยู่ยืนยาวจนสุดจะนับประมาณได้" นี้คือความหมายแท้จริงของคำว่า "อนัตตา" 

      ก็ด้วยเหตุที่ว่า "สามารถมีอายุยืนยาวอยู่ได้อย่างไม่อาจนับ ไม่มีทุกข์" นี้เอง ทำให้ภิกษุผู้ปฏิบัติเมื่อเข้าถึง "ธรรม=ที่ตั้ง" ซึ่งโยคาวจรผู้ปฏิบัติย่อมผ่านทางเส้นนี้ทั้งสิ้น ก็จะพึงพอใจ คิดว่าถึงแล้วพอแล้ว ศัพท์นี้หากเรียกให้ง่าย ๆ ก็เรียกว่า "เป็นอมตะ"  

แต่ความเป็น "อมตะ" นี้ก็ยังไม่ใช่ "นิพพาน" จึงทรงให้ละความพอใจนั้นเสีย ในความหมายของคำว่า "ธรรม" ในพุทธพจน์นี้ หมายถึง "การทรง(ลม)" หรือ ทรงสภาวะในนิยมะ(ฐาน) อันกำหนด ซึ่งผู้ปฏิบัติพรหมวิหาร(ฝึกอัปมัญญาใต้น้ำ) จะต้องผ่านทุกท่านไม่มีข้อยกเว้น ดังนั้น สภาวะการทรง(วิหารธรรม) ที่สามารถยืดอายุให้อยู่ได้ตามปรารถนา จึงไม่ใช่สภาวะแห่ง "นิพพาน" อันเป็นเป้าหมายสูงสุดของพระพุทธองค์ ดังนี้

เพื่อให้ท่านสาธุชนเข้าใจอย่างกระจ่าง ในส่วนของ "อนัตตา" ซึ่งตอนนี้ได้ถูกไขรหัสจนชัดเจนแล้วนั้น ก็จะให้ข้อมูลเสริมเพิ่มเข้าไป เผื่อว่าไปเผยแผ่แล้วมีผู้ถาม จะได้ขยายความได้ชัดเจน หรือจะนำไปค้นคว้าต่อก็จะประเสริฐยิ่ง

"อนัตตา" หรือ "อมตะ"  ในยุคก่อนพระสัมมาสัมพุทธเจ้า มีวิธีปฏิบัติเข้าถึงอยู่แล้วเหาะเหินเดินอากาศ ไปเที่ยวทุกจักรวาล คุยกับพรหม-เทวดา เป็นเรื่องปกติ ในชมพูทวีปเรียกว่า "โยคะ" ซึ่งผู้สำเร็จโยคะก็จะเป็น"พรหม" แต่ก็ไม่ถึง "นิพพาน" คือ กิเลส ตัณหา อาสวะ อนุสัยยังไม่หมดสิ้นเชิง ซึ่งโยคีผู้สำเร็จก็รู้ดี ด้วยเหตุนี้ เมื่อพระพุทธองค์ทรงค้นพบหนทางไปสู่นิพพาน ดับกิเลส ตัณหา ราคะ อนุสัย ได้สิ้นเชิง ซึ่งเป็นการต่อยอดโยคะ จึงเป็นที่ยอมรับ และยกย่องให้เป็น "พระบรมศาสดา" ของโยคีทั้งปวง รวมทั้งพรหมเทพเทวา และมนุษย์ทั้งหลายด้วยประการฉนี้

การฝึก "อนัตตา(มีสภาวะดำรงอยู่อย่างไม่อาจประมาณนับได้" หรือ "โยคะ" ไปสู่ความเป็น "อมตะ" ตามความหมายของคำว่า "อนัตตา" ได้เผยแผ่เข้าสู่ดินแดนประเทศจีนปัจจุบัน โดยผ่านเส้นทางสายโคราโครัม สู่เชียงอาน(ฉางอาน) ซึ่งรู้จักกันในนาม "อี้" ต่อมาเรียกว่า "เต๋า" คือการคุมสภาวะธาตุทั้ง ๔ ให้อยู่ภายใต้อำนาจ ผู้สำเร็จเต๋า เรียกว่า "เซียน" ซึ่งมีมาก่อนพุทธกาลแล้ว

"เซียน" หมายถึง ผู้สำเร็จวิชชาสูงสุด ได้อภิญญา สามารถควบคุม ดิน น้ำ ลม ไฟ คือคุมรูปทั้งปวงได้โดยสิ้นเชิง สามารถอธิษฐานให้สิ่งใด ๆ อันเหนือธรรมชาติปรากฏได้ตามต้องการ แต่ในทางพระพุทธศาสนาถือว่าเป็น "สมมุติบัญญัติ" ซึ่งไม่จำเป็นต้องถึงขั้นพระอรหันต์ ก็เป็น "เซียน" ได้เรียกว่า "ทรงอภิญญา" เพราะพระโยคาวจรผู้ฝึกอานาปานัสสติ และสติปัฏฐาน-ปฏิสัมภิทามรรค ย่อมมีอภิญญา อธิษฐานได้ดั่ง "ใจ" ปรารถนา เป็นปกติ 

ในประวัติศาสตร์จีนโบราณยุคแรก ระบุไว้ชัดเจนว่า "เต๋า" ได้เข้ามาจากสกุล "สุมา" (เป็นชื่อเรียกตามเผ่า Suma, Sumurer) ถ่ายทอดไปยังศิษย์เช่น เหลาจื้อ เม่งจื้อ ขงจื้อ เป็นต้น 

    ลักษณะพิเศษของ "เซียน" จะไม่เข้าหาสังคม จะปลีกตัวสันโดษวิเวก ศึกษาปฏิบัติ และเผยแพร่หลักปรัชญาการอยู่อย่างเป็นสุขจากวิถีปฏิบัติ  

ถอดรหัส "อนัตตา" ทั้ง ๔ ภาคที่ผ่านมา มั่นใจว่าต้องมีหลายสิ่ง หลายข้อความ ที่ทำให้สาธุชนผู้ใฝ่ในการศึกษา จะต้องสะดุ้ง กับสิ่งที่ได้รับนี้ แต่ขอยืนยันว่า "ความจริงจะมีเพียงหนึ่งเดียว Reality is Only One"` และสาธุชนอีกหลายร้อยท่านที่ได้เคยมาปฏิบัติ และได้อ่าน ก็จะไขข้อข้องใจในสิ่งที่เคลือบแคลงสงสัย ซึ่งจะเป็นพลวัตรปัจจัย ให้เพียรปฏิบัติยิ่งขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ ที่จะได้เข้าถึง "พระธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า อย่างแท้จริง"

ขอพลังแห่งพุทธานุภาพ จงสถิตย์อยู่กับสาธุชนทุกท่าน สิ่งใดอันเป็นกุศล และได้อธิษฐานแล้วด้วยใจ ขอจงสำเร็จพลันทันใด ทุกประการ ทุกท่านเทอญ ....เจริญพร